Adına İhtiyarlık Diyorlar Hastalığımın.. ...

Aradan onca yıl geçmesine rağmen, seni hala unutamadığımın farkına varıyorum. Yaşı altmışın üstündeki arkadaşlarımla birlikte ben, kimsesizliği yaşıyorum. Adına, ihtiyarlık deseler de hastalığımın, ben şimdiki halimin sensiz bir ömür geçirmekten olduğunu biliyorum. Bazen senli hayaller kurmaktan alıkoyamıyorum bu ihtiyar beynimi. Aynalara her baktığımda saçımdaki akların çoğaldığını görüyorum. Ve derinleşiyor gün geçtikçe yüzümdeki çizgiler. Yüzümdeki her çizgide seni daha çok özlediğimin farkına varıyorum.

Bilirsin, sen evlendikten sonra, ben terk etmiştim bu şehri. Yeniden dönmek kolay olmadı aslında. Bilmiyorum haberin var mı? Ben hiç evlenmedim, hiç konuşmadım bir başkasıyla. Ömrümü en az bizim kadar sevenler ayrılmasın diye şiirler yazarak geçirdim aşka dair. Ama artık yazamıyorum, ellerim titriyor. Adına ihtiyarlık diyorlar hastalığımın, oysa ben farkındayım ömrümün yavaş yavaş azaldığının.

Bu, kimsesizlerin yaşadığı binada, herkes aynı dertten muzdarip. Hayırsız olduğundan bahsediyorlar evlatlarının, oysa ben zaten kimsesiz olduğumu söylüyorum onlara. Neden hiç evlenmediğimi soruyorlar bana, bense hep yaptığım gibi susuyor, yutkunuyorum karşılarında.
Geçen gün çok rahatsızdım. Doktor gençleri getirdiler yatağımın başına, kötü bir hastalıkmış yakalandığım. Herkes üzülüyor benim adıma, bense sana verdiğim sözü yerine getirebileceğim için mutluyum. Hatırlar mısın? “ asla bir başkası olmayacak hayatımda.” Demiştim sana. İşte ben sözümü tutuyorum. Adına ihtiyarlık diyorlar hastalığımın, oysa ben farkındayım, sözüme adım adım yaklaştığımın.