Adın yoktu., Şiiri - Mehmet Sani Özel

Yoktu adın, adın yoktu!
Hafızamdan kıyamet geçtiğinde
Yüzüne baktım, fi tarihinde, aslanlar süt içtiğinde
Ayaklarımı bağlayan bendim, benim fendim
Sana yürüyerek değil, sürünerek geldim
Etini kokladım. Tadına vardım
Kalleşliği öğrendim, ey kahır!
Hadi adaleti çağır!

Velev ki yalan!
Vefaya bandırılmış sözler
Kör, gördüğünü sanan gözler!

Kör topal, bu sahtekar dönence
Şeytan pusuya yatmış, sen gelmeden önce
Ondandır, bütün terk edişlerin hatırasını yaktım!
Onun için, her gidişin ardından güneşe baktım
Vefayı aradım içinde, noksanında aklın
Şehvetti, sevdasına bulaşan,
Saklanmaya çalışılan
Senin saklın(! ?)

Bahşettiğin tebessümlere durdum!
Kundakladım kendimce, biraz vefa kattım
Kalbime düşürdüğüm hezeyanla, kim bilir?
Kaç gece, kendimi aldattım da-yattım
Aradım. Çok aradım, bulamadım
Hiçbir yerinde seni, aklın..,

Gücenici misin hala?
Fetret devrindeki sütrede, nevnihale
Yalancı aydınlığın dudakları dokundu
Sözünden dönene kaldı ihale. Eh!
Gül yine gül, lale yine lale
Dön, bir bak yüreğine!
Kimin adı okundu?

Çok değil, azım bu sıralarda
Zerreye söz geçmeyen kararlarda
Şöyle kaldırıp ta tartsam ya, seni aşk!
Kaç gramsın, afaki atılan naralarda?
Kabuğuna büzül, özün kurdu ol
Ah! Sen yok musun yadımda
Sen, başı öne eğen talkın...

16.04.2009

Not: Bu şiir, ‘kadın eli değmiş’ şekliyle demlenmiştir.