Adın Var Şiiri - Ahmet Nejat Alperen

Bir şehir dolusu kar yağıyor içime
her tanesi senin adınla ağır
avuçlarımı açıyorum, eriyorlar
parmak aralarından süzülüp
göğsümde biriken soğuğu büyütüyor
Saatler durdu, takvimler unuttu yolunu
ben hâlâ aynı cümledeyim:
“bir gün dönecek”
bu cümle artık dişlerimin arasında
gece gündüz çiğnediğim bir lokum gibi
tatlısı tükendi, acısı kaldı Rüzgâr uğradığında pencereye
kokunu getiriyor sandığımda
burnum yanıyor
çünkü biliyorum
o koku sensizliğin ta kendisi
yılların demlediği bir koku Bir fincan çay soğuyor masada
karşımda sen olmayınca
çay da içilmiyor, yalnızlık da gitmiyor
ikisi birden tortu gibi dibime çöküyor Özlemek
bir kapıyı her gün aynı saatte açmak gibi
içeride kimsenin olmadığını bilerek
yine de o kapıyı aralamak
ve sessizce
“hoş geldin” demek boşluğa Biliyorum, bir gün
bu karlar eriyecek
adın avuçlarımda su olacak
o zaman
göğsümdeki soğuk
ilk kez ısınacak Şimdilik
adını içimde saklıyorum
kışın en derin yerinde
kor gibi
yanıyor.