Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Rüzgarın binbir halinden yola çıkarak ne çok şeyi anlatmış, okunması oldukca hoş,tıpkı rüzgarlar gibi okurken türbülansına kapılanları peşinden sürükleyip götüren bu duygu yüklü güzel şiir..Övgülere layık güzel şiirinizi ve değerli şahsınızı yürekten kutluyor,selam ve saygılarımı iletiyorum..
İçtenlikle kutlarım harika dizelerdi, yüreginiz sağlık... ant+ 10
Yürek sesiniz eksık olasın sizi kutluyorum tebrikler Sn Metanet hanım
Rüzgarın esintisi vurmuş dizelere...kutluyorum.
Rüzgârdır Senin Adın... Söylenişteki yumuşaklık ve tatlılık,yıldırımdır veya şimşektir senin adın da denebilirdi.Harika bir sevgi vesevdayı yuğurma şiiri.İçince acısı tatlısı soğu sıcağı her şeyi var zira şiir,ŞİİRİlmive ahlaki değerleri ile dimdik ayakta. Kutluyorum.Kalem ve Karanfil şiirime yazdıdğınızyorumubirkaç kez okudum. Benim yazamadıklarımı Hikmet Kardeşi ile sizler çokçok şahane anlattınız. Daha derin daha derin şiirler yazmam gerekiyor.Sonsuz teşekkür eder Sağlıklı gelecekler dilerim Sağ olun var olun. O değerlimuhayyileniz hiçeksilmesin,sağlıkla dolsun.Saygılarımla.
çok beğendim şiirinizii okudum okudummm...yüreğinize sağlık..
' ' Adın Rüzgârdır Senin...
Mevzuu derin mı derin...
Öyle zor ki tanımak, anlayabilmek seni...
Ve
Öyle zor ki işin...
İstenmez olursun çoğuzaman, ağır gelir esme/lerin...
.........
Düşünülmez ki;
Tozu/dumana katışının sebeb-i hikmeti...
Sen, Hayat Zincirinin vazgeçilmez halkası
Bilinmese de kıymetin, ağır gelse de kimizaman varlığın;
Kusursuz ifa edersin; atfedilen vazifeyi
Esersin renk/renk, mevsim/mevsim...
Kimizaman sâkin, kimizaman sert!
Rüzgârın çeşitli hâlleri vardır
Kimisi özlerken, kimisine dert
Soğuğu serini sıcağı vardır
Tez unutulur;
Güneşin, kavurucu yaz sıcağında;
Yaprağin kımıldamadığı bunaltıcı anlarda;
Ansızın gelişlerin...
Oh! Diyerek solunan serin nefesin!
Su gibi, CAN gibi içe akan esintilerin,
Tez unutulur...
Hatırlanmaz,
Çatlamış toprağın suya hasreti, suya kanmayi bekleyişi,
Su! Su! Diye inleyişi, unutulur...
Hatırlanmaz,
Kanatlarına yüklenip, taşıdığın yağmura gebe bulutlar!
Ya bu serüvenin temelindeki o büyük vazifen...
Yürekten kutluyorum ablacığım....Başarılarınızın daimi dileklerimle....
Güzel şiirinizden farklı bir tad aldım...Kutlarım..Saygılarımla
Doğanın tüm güzelliklerini, değişken hallerini sağlam bir kurguyla şiirleştirdiğiniz, ' Adın Rüzgârdır Senin' uzun olmakla birlikte çok güzeldi. Her hâlde sizde de özel bir yeri olmalı diye düşünüyorum.Yürek sesiniz susmasın.Saygılarımla...Dinmez ER / Çeşme /
yüreğine sağlık... güzel bir şiirdi... kutlarım
Bu şiir ile ilgili 27 tane yorum bulunmakta