Adın İstanbul II Şiiri - Müren Milinski

Senin adını hoşçakallar koysun.
Ben ne zaman sevsem elvedalar kalsın.
Bedenim uzak bir şehirde,
Yıllanmış bir evin ikinci katından düşsün.
Bereketzade’de yere çakılsın.
Ezilmiş yüreğimin sesi,
Evrenin hiçbir köşesinde yankılanmasın.
Toprağı ıslatsın kanım.
Sevinsin bütün susuz çiçekler.
Başka bir yere gömülürüm belki
Ama çoktan karışır bu şehre bir yanım.
Karşı evde perdeler her aralandığında
Birinin aklına gelecek yanağımdan süzülen gözyaşım.
Hangi aşkın hatrınadır parçalanan bedenim?
Kimin uğruna harcanan ömrüm?
Senin adını hoşçakallar koysun.
Bir elvedayı bile beceremeyen ben,
Nasıl yükseklerden düşsün?