Adın Hiç Düşmedi Dilimden

Sönmeyen ateş, yangın sardıkça tüm dünyamı
Durmadan, bir sancı vuruyor çağıldayarak
Sol yanımdan yüreğimden içeri
Başka bir marifeti olmayan
Halka yapılan kıyım
Çukurlar açtı
Ciğerimde
Göl göl olurken kanım
Sadece bahar tadında
Bir yaşamdır
Özlemim
Lakin
Buna da fırsat yok
Yanı başımda katiller gezdikçe
Hangi yana baksam
Toprağında kan fışkıran
Evleri yakılmış, yıkılmış
Diyarbakır’ı, Tatvan’ı yaşıyorum habire
Savaşın tam orta yerinde, yalnız sen varsın aklımda

Her an umut yolunda, barışa koştuğum anlardır
Bombalar, kurşunlar patlarken yanı başımda
Nicedir, uykusuz kalan
Gözlerimden
Kan akıyor
Ufkunda
Umutsuzluk boy veren
Ülkemde
Ayaklarına
Pranga vurulmuş
Mahkûmlar gibiyim
Dikenli tellere dolanan
Kanayan etlerim paramparça
Kana doymuyorlar aç çakallar, kurtlar
Dinmeyen acılarım mıh oldu! Çakıldı içime
Van gibi, Şırnak gibi o adın hiç düşmedi dilimden

Ellerinden silahı düşmeyen, avcılarca izi sürülen
Geride, kalan küçük kınalı kuzularını yitiren
Kıyamet koparırcasına
Canhıraş meleyen
Ürkek
Bir ceylanın hüznüdür
Yaralı ruhuma işleyen
Soğuk namlulardan
Kopuk gelen
Göğsüme saplanan
Kurşunlardandır
Susmayan boğaz hırıltılarım
Vakitli-vakitsiz
Toz, duman yükselirken
Lice’de
Varto’da
Nusaybin’de
Yağan şarapneller
Un ufak ederken insan kemiklerini
Özgürlük unutmaya gelmez, zulüm unutulmaz
Figandan, dilim damağıma yapıştı, aklımdasın yine

01.11.2017
İstanbul