Adın Herşey! Şiiri - Nermin Akkan

Sımsıkı sarıldın veda saatlerinde,o zaman anlardım beni çok sevdiğini.
Yinede duymak isterdim seni seviyorum yavrum dediğini.
Vaktin var mıydı bilmiyorum söze dökmeye duygularını?
Yedi çocuğuna ana olmaktan öte kimbilir ne kaygıların vardı.
Öğretmenimdin, bildiğince öğrettin helal lokmanın kutsallığını,
Babamdın, dağ gibi dururdun arkamda,
Yanlışlarımda bile hissederdim varlığını,
Arkadaşımdın, ilk çocuksu aşkımın gözyaşlarını avucuna dökmüştüm korkusuzca,
Limanımdın, yaramazlıklarımda kaçar gelirdim sana umarsızca.
Adın herşeydi senin,bildiğim,bilmediğim.
Sana özgüydü bendeki her şey,sevdiğim,sevmediğim.
Sen gittin ya! herşeyim anlamsız oldu.
Varlığının yeri binlerce ünlemle doldu.
Yıllar varki yüreğimdeki sıcaklığınla ısınamıyorum.
Son durağımızdaki zifaf odana dalamıyorum.
Adın herşey senin, sadece annem dediğim değilsin.
Hadi aç kapını nolur,yavrun koynuna girsin.