Adın Eylül Şiiri - Ümit Seyhan

Yükleyip göçünü,giderken hande,
Zülfünde çırpınan, turnam mı Eylül?
Değerken dudağı, günün geceye,
Küs ayrılan akşamla, Zührem mi Eylül?

Nefesi soğuyor, aşkın göğsünde,
Hayadan bürünür, toprak gazele.
Yakışan hazan mı, böyle güzele?
Gönlüme küstüğüm, vakittir Eylül.

Yine kan içinde, selvi sinim,
Ezelle evvelin, düğümü şimdim.
Alınca kollarına, kimsesizliğim,
Sebepsiz yasıma, yanıttır Eylül.

Sazlıkta unutulan, şu garip serçe,
Nasilda benziyor, hali halime.
Herkes göç etmişken, hayallerine,
Kanadıma saplı, mızraktır Eylül.

Ter içinde uyanır, hazan sehere,
Günahından değil, bu âsli tövbe.
Zarf emanetti, mazrufu hibe,
Kalemsiz öykümü, yazandır Eylül.

Düştükçe yaprağım, can duvarımdan,
Kuru dallar gibi, o eski yaram.
Kavuştuğu andır, hicrana hicran,
Sensiz geçen ömrün, adıdır Eylül.