Adın Dilimi Yakar

Ben yüzyıllık yorgunlukla yokluğuna talipken
Sen vefa bilmez kollarda hangi hoyrat rüzgarların sürgünüsün
Adın dilimin ucunda kıvılcım gibi çakarken
Hangi gönülleri yakma telaşındasın
Benki diri bedenin ölü ruhunu taşıyorum yalnızlığımda
Susuz çorak toprakların çamuru gibi çatlar yüreğim
Gülün dikeninden ellerim kan revan içinde
Yinede niyazda seni diler kan dolu avuçlarım
Gözlerimin son feri söner şafak sökende
Bir umut beslerim perişan haldeki çıkmadık candan
Bu umutla sükun bulur ruhum sonsuzluk durağında
Bedenim çürür gider mezar denen o handa