Adın Bile Yok Şiiri - Mehmet Faruk Ünal

Mevsim normallerinin üzerinde ruhum.
Çalık aklım, kalbim kırık, kötüyüm yani.
Örülü savunma duvarımda biriketlerim yok.
Sadakatim ıslak, asılı boynumda.
Yüzüğüm kayıp.

Yırtık perdelerim, camlarım açık, uçuşmakta toz duman.
Eylül, ekim, kasım ve sonrası,
1 den 30 a kahrım.
Yarım yerde, yarım ayakta, yıkılmamak tek karım.
'Biz' imiz yok, yalnızım, her söylemimde tekil var artık.
Kötüyüm yani.

Olağan teselliler de fayda etmiyor.
Gömdüm içime,
İçime sığmaz yara bereyi.
Abideyim güce, çek cilanı üstüme, ve varsa dahası.
Meyanda boş durmadım,
Bir iki de benim var sana.
Tevazumu bağışla, abartısı yok saydı beni
Dilime gelmiyor fakat,
Kötüyüm yani.

Epeyce olmuş unutalı olası acıların beklentisini.
Başka şeylere verdim bedeni, ruhu, kısaca ne varsa.
Üç günü geçmez arayışın, denize düşenin kaderi yılan.
Şimdi gerisi yok, ardı toplanmalı cephemin.
Nasıl da haklıyım, sarıldım ya sevgine, o yüzden,
Kötüyüm yani.

Sağolası eski aşklarım, arkadaşlarım yanımın yandaşları.
Gönlüm tanımaz senden başka, hayatın gerçeği, gözümde gözlük.
Tek nefese var nedenim.
Ölümcül de değil artık yaralarım.
Boğulası yüzün nefretimin aynası artık.
Adın bile geçmiyor, sillem yerde,
Değmez, kendimi karalarım.
Kıyamet aşkım, tufan koptu şimdi,
İyiyim yani.