Adın Ayrılık Olsun Şiiri - Fırat Yetiş

Eylül'ün sonları gün ortası,
Gözlerin yerde ki yapraklarda,
Aklın benden çok uzaklardaydı,
Benim üzerimde sararmış yapraklar,
Sesimde hüzünlü bir ezgi,
Rüzgar ilişse bedenime ağlarım...
Aldırma; göz yaşlarımdan utanmam..
içimde güz sancısı,
ayrılığa hazır olmayan gönlün sızısı..

Ben en çok kendime çaresizim,
devası olmayan
senli hastalığa tutulmuşum
Sevdanın sade adını biliyorum,
Adından gayrısına kör ahrazım,
Hatırlarım sayıklarım, belkide unuturum.
Soranlara adın ayrılık olsun derim...

Bu günlerde ırakta gönlüm..
Sesinden yoksun, gülüşünden mahrum,
Gamzelerinden bihaber dudaklarım..
bakışı zihnime sarmaş dolaş
ismim dudaklarından murat almayan yar,
hatırlıyor musun?
Kirpiğinin aralığından seyretmiştim
yıldızı bol bir ağustos gecesini,
sureti çizilmemiş sevda uykusuna
daldı gözlerim..

Nasıl bir üşüme nasıl ateştir içimde,
Hayat çıkardı mı bizi kendisinden,
düş göçmeni yaprakların yıldızı kayıyor
göz saçaklarımdan..
ellerin değiyor yanaklarıma..
yüreğimden kanıyorum, ikimize ağlıyorum.
sarılsak seninle gene üşürmüyüz?
en çok eylüllerde almışız,yalnızlığın
burun direklerini sızlatan kokusunu..

çayımız olmuş yaren sigaralarımıza,
Çatık kaşımın armağanı gibi,
Sana yazılan köhnemiş şiirler,
alnımın kırışığında saklanır..
üç vakte kadar denilip,
bilinmeze ötelenmiş
ayrılığın hüznü düşmüş şakaklarıma..
Bir ertelenmişlik içindeyim kaç zamandır
Terk eylediğinden beri bizleri,
Gözlerim kapalı izlerim şehri..

Toprağa düşen gölgenden bile kıskanır,
Dilinden dökülen utangaç mısralar
yüreği pır pır eden
serçe heyecanı olurdu..
ilkim evvelim,yüreğimin ortasına düşenim
Sende ölüp bir daha dirilmediğim,
bedenimde dikenlerinin ayak izleri,
kimbilir gelirsin, gelirsinde görmezsin.
olası soran olursa ;
göğsünü gere gere..
hasretimden öldü dersin...