Adın, Adın, Adın Şiiri - Meyus Derler

Hiçbir şey bilmiyorum.
Sensizlikte, yoklukta,
Sessiz bir yoksulluktayım.
Hiçbir şey bilmiyorum adından başka.
Yalnız ve ürkek,
Bir o kadar da ümitliyim,
Adını zikrediyorum huşuyla.

Sanki ismini çağırdıkça
Ufuktan yükselecek gibisin
Bir şafak vakti.
Bekliyorum,
Güneş doğuyor,
Ürkek umutlarım durur mu:
Belki birazdan çıkagelirsin,
Bekleyelim...

Bekleyelim...
Belki güneş tam tepedeyken gelirsin,
Belki hafif alacakaranlıkta...

Geleceğin yok elbette
Ama umudum var.
Ağzım dilim durur mu,
Adını zikrediyorlar.
Hava karanlık,
Ay gökyüzünde.
Adın, adın, adın,
Dilimde.

Belki ay kucağında uzatır seni bana.
Saatler...

Yine güneş ufukta beliriyor,
İsminse ağzımda yuvalanmış.
Ürkek umutlar bugün de bekleşiyor,
Belki bugün,
Belki bir gün.

Bekliyoruz,
Çağırıyoruz adını,
Bugün de yoksun.

Belki yarın,
Belki sonraki gün...
Gelmiyorsun.

Ama olsun,
İsmin de yetiyor artık.
Ufuk isminle doğuyor,
Güneş isminle.
Karanlık isminle yok oluyor,
Ay isminle.

İsmin senden daha değerli artık nezdimde.
Gelmesen de olur.
Gecenin de,
Gündüzün de gizemi isminde.
Gelirsen ismin yok olur,
Ben de dayanamam.
Yoksa ismin,
Dilim de dünden intihara hazır.

İsmin bedenime hükmediyor
Çünkü orada da artık sen varsın.
Gelsen de bedeninle,
Bana fayda vermez.
Gelme ki;
İsmin dilimde,
Vücudun hayalimde yaşasın.