Adın Şiiri - Yahya Emin Demirci

Şiir gibiydi adın
İnsan sevinince, üzülünce, heyecanlanınca bazen, adını okuyası gelirdi
Önceleri anlamını aradım adının
İstediğim gibi bir anlam bulamadım açıkçası
Sonra ben bir anlam yükledim adına
Sanırım en layığıydı bu mana, adına
Senin anlayacağın bir zamanlar
Tebessümlerimin en manidar adıydı adın
Yüreğimde açmış olan rengarenk güllerin adıydı
Ve maalesef sabah kalkınca bile ilk zikredilendi adın.
Belki de bunun ızdırabıydı tüm o gözyaşları
Evet, evet bu ızdarabın semereleri olmalıydı
Adın hak edilmemiş, layık olunmayacak mekanlarda anılıyordu çünkü
Kalbim adınla atıyordu biliyor musun ?
Sana ilk dargınlığım ne zaman başladı tahmin edebilecekmisin bilmem
Ama açıkçası zannetmem de
Gün senin kendini en güzel en alımlı hissettiğin o gündü
Kim için süslenmiştin sanki ?
Kimlerin seni beğenmesini istemiştin ?
Yok yanılıyorsam eğer, sen anlat ne olur
Ne içindi o günkü değişikliğinin sebebi ?
Ben zatımı tanıdığın batınımdan ise hiç haberdar olamayacağın ben,
Sana, adına en manidar anlamlar yüklediğim sana
Bir teşhirgahta malzeme olmanı hiç yakıştıramadım
Biliyor musun bu sebepten
Evet sadece ve sadece bu sebepten artık,
İçimde kanayan bir yaranın adıdır adın
Derin hülyalara dalarken gözyaşlarımın en gizli adıdır adın
İçimdeki sızının, hıçkırıklarımı duyurmak için musluğun altında aldığım kesintili nefeslerin adıdır adın
Ve de şu güzel aydınlık günün, en karanlık köşesinde, elimdeki kalem ve kağıdın
En hak edilmemiş adıdır adın.