Adın Şiiri - Aziz Uçar

ADIN
yağmurlarla gelir
dolanır derin uykularımda dilime
bir kapı aralanır anılmasıyla adının
hayal alemine
yüzünü unuttum bile
şimdi hiçbir şey yok sen adına
saçlarından başka bir de adın var
yaz boz tahtası zihnimde kalan

Kesme saçlarını n'olur
kesersen kıyametim olacak
güneş karanlıklara neşter vurur
ben düşlerimle yaşarım bilmiyormusun
düşlerim yarım kalacak

Bu gece
bir tepenin üzerinde
bir kayaya yaslanmış dalgın gördüm seni
ve yüzünde o eşsiz gülümsemeni
seyrettim doyasıya
her gece aynı düş
nereye bakıyorsun
aynı düş hep o gülüş
kime gülümsüyorsun?

Çiçek tarhlarını ezerek gelme bana
onlar ki;
tek tesselli olarak yetiştiler yokluğuna

Bugün yine yürüdüm
taş kaldırımlarda uzun uzun
yaşamak için bir sebep aradım bugün de
çakıştığı bir kavşak bir kaç yolun
anlattığı öyle çok şey vardı ki...

Yorgun düşen titreyen bacaklarımın
bir noktada isyan ettiği yerde
insanların bana nasıl baktıklarını görmeliydin
acıya, alaya gebe yüzlerin hiçbirisi
bana hiçbirşey anlatmıyordu.

Gecenin pek çok yüzü vardır
(ben bunların bir kaçına şahidim)
hıçkırıklarımı, gözyaşlarımı
sünger gibi göğsünde emen
ana gibi, yar gibi şefkatli birine
böyle gecelerden birinde rastladım ben

Şimdi sen yoksun
huzur veren ellerin yok göğsümde yazık
binbir evhama yataklık eden kafamda
ölüm düşüncesi kol geziyor

Her akşam
dayayarak alnıma
soğuk çelikten namlusunu rovelverin
sorarım: 'neden kalasın yarına;
söyle nedir bugünkü sebebin? '

Sebep ey sevgili ADINdır