Adımız Yalnızlık Şiiri - Ahmet Arslan

Hani insan bekler,
Hani bekler insan,
Hu çeke çeke,
İbadet sayıldığında secdedeki alnı,
Acıları çilekeş dergaha çömelir o zaman,
Bir ağız dolusu hıçkırık gelir,
Tıkar yürek dolusu hasreti,
Boğum boğum,
Sineye turuncu yalnızlıklar serpilir…
…
Bazen anlatabilseydim kendime,
Kendime sorgularımı hapsedebilseydim,
Kelepçeler zindan karası bağlansaydı da gönlüme,
Bir hücreye itebilseydim körkütük aşklarımı insafsız…
…
Yaşadıklarımı kursağıma gömer eşgalim,
Sessizlik dolusu onca gözyaşı bir anıt gibi dikildiğinde,
Kirpiğim,
Şakağım,
Seni mi vurur, bilmiyorum…
…
Hani insan bekler,
Hani bekler insan,
Takat dizlerinden çekildiğinde düşer ya,
Sabır dinler mi dinlemez mi bilinmez,
Yüreğin teklediği son bir cesaret gelir dudağına,
Bu kuduran yalnızlık,
Bu çıldırtan sevdanın katili olur…