Adım Yok, Unvanım Çok Şiiri - Ömer Osman ...

Bu gün İstanbul’a kar yağdı
Ne, su geçiren ayakkabılarım
Ne de yırtık kazağım umurumdaydı

Karda oynayan çocukları gördüm
Uzaktan seyrettim onları
Yanlarına bile yaklaşamadım anne
Biliyorum
Beni yalnız, çocuklar değil
Parktaki ağaçlar bile sevmezler
Salıncaklar, atlı karıncalar bile
Kirimden, pasımdan tiksinirler
Caddelerdeki vitrinler
Yoksulluğumla alay ederler
Cami avlularında kuşlara yem atanlar
Neden benden bir dilim ekmeği esirgerler
Anlayamıyorum… anlayamıyorum anne

İşte bunları düşündükçe ıslandım
İşte bunları düşündükçe üşüdüm
İşte bunları düşündükçe yüreğim buz tuttu
İşte bunları düşündükçe yüreğim dondu anne

Beni bir tek sevenler
Pazar artıkları
Ve boşaltılmamış çöpler
Ben sokak çocuğuyum
Sokak çocuğuyum ben anne

Dün geceyi Esenler Otogarında geçirdim
Şimdi de Sirkeci Tren İstasyonunda
Bekleme salonundayım anne
Ne bir beklediğim
Ne de bir beklentim var
Buralarda
Gelenlere sarılırlar
Gidenlerin, ardından ağlarlar
Ben
Ne kalabiliyorum
Ne de gidebiliyorum
Benim hiç kimsem yok
Hiç kimsem yok ki anne

Hafiften ateşim var
Biraz da öksürüyorum
Boş bir bank bulursam uzanacağım
Ne kuracağım hayallerim
Ne de göreceğim düşlerim var
Yorgunum, çok yorgunum anne
Hemen uyuyacağım

Ne başucumda sen olacaksın
Ne aabim, ne de kardeşlerim
Ne okul çantam
Ne de kitaplarım
Bu geceyi nasıl olsa sabah ederim de
Ben
Yarınlarımdan korkuyorum
Ben, yarın ne olacağım anne

Beni
Ne leylekler getirdi
Ne de isteyerek doğdum
Ama
İstesem de, istemesem de öleceğim
Bunları biliyorum
Bunları çok iyi biliyorum anne

Adımı bilen yok
Ama unvanım bir hayli çok
Unvanım çok benim anne
Bana, kapkaççı
Bana, tinerci
Bana, balici
Daha, neler… neler… derler
Faili meçhul tüm olaylara da
Beni aday gösterirler
Biliyormusun anne
Aslında, adımı ben bile unuttum
Ben sokak çocuğuyum
Sokak çocuğuyum işte
Ben, sokak çocuğuyum anne