Adım Yeditepe, Soyadım İstanbul

Senin gözlerinden baktım bugün
Nasıl görünürse aşıkların şehri
'Adım Yeditepe' dedi bana, 'soyadım İstanbul'
Ve yalanların şehriyim alabildiğine.
Yine de aldanması böylesi güzelse
başka türlü birşey, onu hissetmesi içinde...

Sevdanın, hüznün, kalabalığın ve yalnızlığın
Bir arada yaşadığı kaç şehir var ki;
Ve kimbilir kimler ağlamıştır
İçmiştir kana kana, tozlu dar yollarının,
Bir köşesinde sıkışmış meyhanelerinde.
Kaç aşık sırılsıklam sığınmıştır,
Asırlık çınarının dibine.
Kimleri ağırlamıştır, adına şiirler
Yazılmış kaldırımları...

Bu kadar yakışmış mıdır yağmur hiçbir şehre?
Ağlar gibi ince ince ıslatırken yüzünü
Göğe değin uzanan minareleri süslerken
Bir taç gibi başını...
Terketmez hiçbir zaman bu şehir
Onu terketmeyenleri...
ne unutulur, ne unutturur kendini
kaçmak istesen birşey tutar seni
boğaz bir yandan kendine bağlar,
Kulaklarında dört bir yandan ezanlar.
Öylece kalıverirsin gözbebeklerinden yansır ışıkları
Geçip giden gemileri selamlar...

Bu şehir her semtinde bir tarih taşır
Değişen yalnızca zaman ve insanlar
Yıkılır gider binalar, söner ışıklar, değişir zaman
Sonra yeniden inadına aydınlanır.
İçinde ölen yokolan ne varsa
Ya da inancın kalmadıysa artık masallara
Uyandırır bir umutla, yüzüne her baktığında...

İstanbul sen rüyalarımızın şehri!
Taşı toprağı altın denilen İstanbul,
Yeditepesinde yedi mucize barındıran
Her karışı gurbet kokan,
Seninle de sensiz de yaşamayı bilemediğimiz
Yar bilip vazgeçemediğimiz,
Ey sonsuz şehir...
Sen bağışla bizi!