Adım Yalnızlık Şiiri - Necati Kerem Çağı ...

Merhaba…
Uzaktan gördüm sizi…
Gönlüm solunca,
E birazcık da başımızda efkâr dumanı olunca,
Şarkılar çalınca,
Şiirler yazılınca,
Gözler uzak ufka bakınca…
Neyse… Bu böyle uzar gider…
En iyisi ben önce kendimi tanıtayım…
Adım yalnızlık...
Sanırım siz de pişmanlık olmalısınız…
Gözlerinizden belli…
Kim bilir ne çok şey feda etmişsinizdir değmeyen sevdalara…
Yüreğinizden belli…
Kim bilir nasıl sevmişsiniz de şu an kendinize hayıflanıyorsunuz…
Saçlarınızdan belli…
Kim bilir kimler için süpürge ettiniz de parmaklıklar ardına kapattınız o güzel saçlarınızı…
Sözlerinizden belli…
Kim bilir ne çok taşıdınız o size layık olmayan sevginin ağırlığını…
Ne dersiniz? Bir kahve içelim mi şöyle baş başa…
Kaybolan hayallerin, gelmemiş yarınların,
Solmuş yaprakların, sararmış son baharın hatırına…
Kırk yıl olmasına gerek yok illa ki,
Bir umutluk olsa da olur…
Hatır dediğin en güzel umutlarda yoğrulur…
İsterseniz çay da demleriz,
Yarını olmayan sevda sözlerinin umutsuz yeşilliğinde…
Sonu gelmeyen hislerin o vazgeçilmez eşiğinde…
Yine çok konuştum değil mi?
Gerçi nereden bileceksiniz?
İlk defa karşılaştık…
Ama sanki kırk yıldır tanıyorum sizi…
Bu devirde insan iki lafın belini incitecek kişi bulamıyor malumunuz…
Hazır sizi görmüşken ben de,
Sessiz geminin ardındaki gizemli fırtınayı,
Kaybolmuş karanlıklardaki yomlu gösteren gözlerinin saçtığı ışığı,
“Keşke söyleseydim, ama söyleyemezdim”’in pişmanlığı,
Şu gönlümdeki yanıp tutan perme perişanlığı
Kısacası her şeye rağmen hayatla olan barışıklığı,
Anlatmak istedim… Kendimce…
İyisi im biz baştan tanışalım…
Adım yalnızlık…
Sanırım siz de pişmanlık olmalısınız…