Adım İstasyon Şiiri - Mavi Sakal

Adım,istasyon benim...
Nice kavuşmak,nice sarılmak,nice ayrılık,
Nice öylece kalakalmışlığın donuk vehmi!
Günaydın güneşi,hoscakal gecesi,
Karşıdan karşıya geçmelerin,gidip gelmelerin,
Kimi zamansa,düğümün kör hâli,
Adım istasyon benim!
Doğduğumda çok sevinmiş ülkem,
Kavuşmalar,sarılmalar resmedilmiş benim için köşe bucak...
Ne yazık ki,
Nemli duvarlarım var artık!
Ayın çekim kuvveti/gelgiti,
Kabaran boğazın,kendince dingin suları
Duvarlarımı öpe koklaya,
Denizlerin tuzuyla buluştururda,
Kavuşturmazdı beni..
Adım istasyon benim...
Nasılda unuttum,ki hiç ezberleyemezdim.
Canım ,simdi sana nasıl söyleyebilirim.
Sen vapura binmiş aşk,Ben rıhtımda kalan sevda,
Yağlı urgan tutar bir elimiz,
Bir elimizde yaralı vefa...!
Adım neden istasyon benim?
Böyle olmasını sanki ben mi istedim?
Kaç yaşayan cesedin kokuşmus bahçesi!
Kaç cennetin yeryüzü şubesi benim içim...
Bir yanım tebessümler risalesi,
Diğer yanımda kaçaklar,gümrük görevlisi...
Mutlu insanlar kapanı ahşap yollarım....!
Adım istasyon benim!
Nice yalnızların kendi kendine salındığı,insanları süzdüğü;
Lan belki benimde ayrılabileceğim
Ardımdan el sallayanım olur bile diyebildiği,
Açık hava tımarhanesi arka bahçelerim...
Biz ki doğuma sevinen,ölüye üzülen,
Nikâhsız aşkların idam sehpası,
Aşksız nikâhların göbek atıcısı...
Merhaba boğazımda gezinen gemiler,
Adımı söylemiştim,istasyon ben!
Memnun oldum simit satan kardeş,
Rıhtımda bir daha buluşalım,olur mu egeli,
Yoksanız eksiğim martılar...
Gelin...!
Hatta hiç gitmeyin!
Mutlu insanlar salıncağıydı benim adım.
Düşeni yaralı;kalkanı sevdalı,boğulanı ölü,
Uçmuş olanı hezarfen,sanki galatalı...
Çok elvedasız vedaya tanıktır yüzüm...!
Yıllar sonra utana sıkıla bakışmaların şahidi!
Olmazcıların sabit mekanı,
Olurcuların arada bir uzunca dalışı...
Adım istasyondu benim....
Yıkılmadan önceleri...
Teyyareler kalkacakmış artık buralardan...
Bir büyük hüzün sardı,beni bile,
Kim bilir kaç kavuşmak,kaç ayrılık nasip olacak yine...!