Adım başı bela vardı yakınlarımda

Hançerlenmiş ellerimden
Dereboyu kanlarım akardı
Kirlenmesin beyazlığın diye
Uzanamadım sana,
Saflığına bir kırmızı düşerde
İçim yere değerdi

Kupkuru kalmış içim yanarken
Susamışken senin sularına
Düşemedim
Karışamadım tellerine
Üşüdüm sadece
Ankara gibi kuru soğuklarda
Tamam kabulümdü
Adım başı bela vardı yakınlarımda
Ses etmezdim gözümün gönlümün güzel gördüğüne

Dışı kapalı
İçi açık bir kutudan
Hayal meyal göründü mü
Gökyüzünün sahibi yıldız

yada
zamanın sahipsizliğinde
yolunu şaşıran gecenin kıyağıydı
nurdan daha parlak bir ay ışığından kayıktı umut
yüzme bilmesem bile korkmazdım derinliklerinde

yada
Adım başı bela vardı yakınlarımda
Tutmak isterken delice
Saldığım duygularım
Başıboş sahipsizdi

Ukala durmayın
Yıkılın karşımdan
Salaş yaratıklar
Eceliniz olur nefesim üstünüzde
Zerrenizin hesabında
Sonsuzluk bile yetersiz kalır
Yeni doğması muhtemelen anlamsızlığına
Çatlayana kadar ağlardı

Adım başı bela olsa da bu karanlıkta
Gariban gecelerimde
Güneşten yansıyan ışık
Nur olurdu kanıma
Elimde kandil olurdu yoluma

Canda sıkılırdı bu yalnızlıkta
Avuntu olurdu bela başıma