Adım barış Şiiri - Cemal Ekren

Adım barış

siyah bir yüzü,
moncuk mavisi gözleri vardı
mavi gözlerde dogardım yeniden
yeşile döner,
zeytin karası gözlerde
ben çocuktum tüm gözlerde
tüm haykırışım,
duvarlardan geri dönerdi
öfkemin adresi belliydi.
güneş;
kemikleri sayılan kentimden doğardı
ben üşürdüm tüm çocuk gözleriyle
adına yoksulluk derdim.
haber ajanslarında
boncuk mavisi gözler aglardı
yetimlik önlüğünü giyerlerken..
insanlar ölmesin,
bebeler aglamsın,
analar agıtlar yakmasın isterdim,
arçı depremler kentimde her gün olurdu
korkunun ve öfkenin kesiştiği yerde
bebeler büyürdü
bir ananın çıglıgıyla
töreler böyle derdi
dilimiz vardı konuşamazdık
tüm yaralarımız kangran olmuştu
yaralarımızdan beyaz güvercinler uçardı
sonsuzluğa.
adımız çocuktu
zenci,
arap
melez
beyaz tenli
ama;
hiç bir nufus kütüğüne akyıtlı degildik
oysa biz yaşıyorduk
dirhem dirhem öldüğümüzde
gözlerimizde selamlar yeşerirdi
okyanuslar ötesinde dökülen gözyaşlarıyla
ismini benden alırdı,
afrikadaki bebe
benim adım barış
bana kurşun işlemez