Adım Şiiri - Erdal Ceyhan

Bana sevgiyi öğret,dedim sana
Bana bir gül verdin.
Bahçelerde erik vardı. Gösterirdin.
Giderdim.

Birden nedense konuşamaz olurduk.
Hep öyle olurdu.Ne zaman ki bir gül
kanamaya durduğunda
hep içten ağlardı.

Sonra güz gelir severdik.
Ve sevdiğimiz ölürdü bir kış günü
unutur unutmaz
inerdik kahvelere.

Hep şekersiz içerlerdi.
kalın, esrar dolu, sarı ve sıska
önlükleri pisti, üstelik kokardı,
uzatırlardı,silerdik.

Bir gün yine güz tuttu
hep aklımdaydı..unutamıyordum.
Unutmak istesem içerdim.
Giderdi.

Ama şimdi nerden anımsadım.
Nereden gelmişti. İşi neydi.
Bu sessizliğin uluduğu yerde
Uzatsam ellerimi.Severdi.

Susuyorum.Konuşmak gereksizdir bilirsin.
Bir nokta koymalı sonuna.
Bir göz atmalı.
Gitmeli.