Dolaşmağa çıktım yıllar sonra bizim sokakta
Mevsim Sonbahardı yine
Denizde tek tük sandallar vardı
Önceleri evimiz burada
Üsküdar'daydı
Çocuktum ayrıldığımızda
Hep buranın hasretiyle yaşadım
Rüyalarıma girerdi bizim sokaklar
Ve bu sabah çaldığım o kapıdan
Beklediğim olmadı hiç ses çıkmadı
Aşina bir yüz vardı aklımda kalan
Defalarca çaldım kapıyı açan olmadı
Ayak sesleri gelir gibiydi içerden
Belki de mazidendi o sesler
Oturup kapının önünde ağladım
Kimselere sormaya gerek duymadım
Besbelli onlar da bizler gibi buradan
Taşınmışlardı Adile Teyzemler
6/Haziran/2007/İstanbul
Yüksel Nimet ApelKayıt Tarihi : 6.6.2007 09:59:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Biri daha söylesin. Çocukluk, gençlik velhasıl hayat kısacık geçiyor. Hemen geçiyor. Zil basımı kadar.
Bir 'ses' kadar; 'hiç çıkmayan ses'ler kadar, ışıktan hızlı değilse de, hızlı işte.
Kapıları küçük yapıyorlar!
TÜM YORUMLAR (5)