Adil Durmaz Şiirleri - Şair Adil Durmaz

Güzeldir bertizin havası
Mis kokar çam kokar dağları
Ata biner gençleri
Güreş tutar kıran kırana
Gelinler at ile getirilir eve
Kıra gecesinde türkü söyler teyzelerim

bülbül gitti aşık oldu güle
gül niye hayır dedi bülbüle
kara sevdadan beterimiş
yalnız bülbül bunu bilmemiş

yeri gelmiş söyleyememiş aşkını

Kara tahtaya yazarım kaderimi
Üç yıl oldu o tahtaya yazalı
Tebeşir tozuydu beni orada boğan bir de sen
Benim derdimi tek anlayan kara tahta

Başlarım yazmaya, ilk ders “sevgi”

Geldim
Eyvallah diyerek tüm sevdiklerime
Rüyalarımı anlatarak kızgın yollara
Geride bırakarak umutlarımı
Kaybederek zamanın ortasında kendimi
Sana geldim bataklıktan kurtulmak için...

Cennette gönül tahtında mısın? Yoksa hala Yılan Dağın da mı? Açıldı mı hayal pencerelerin? Kıpır kıpır coşku devam ediyor mu içinde? Arıyormusun bir ceşme başını? Yoksa kevser ırmağında bizleri mi bekliyorsun? Ruhun dinleniyormu? Biz kırlardayız Ümitlerin hala dua gibi yükseliyor mu? Üşüyormusun yoksa Kabir soğuk mu yanında kimse yok mu Görüyor musun bizi duyuyor musun sesimizi Yoksa ey başbuğ kırgın mısın Dargınmısın bu vatan evlatlarına Ey Türkmende açan gül soldun mu? Yine kar yağdı yılan dağına Bir25 mart günü Mezar oldu sana maraş Sana mezar olsada Unutmadı seni Kahramanmaraş Biz seni unutmadık başkanım unutmadık Hala yılan dağına bakıyoruz seni arıyoruz Gittin dönmesende sana ulaşmaya çalışıyoruz Senin gibi bizde sonsuzluğun sahibine Sonsuzluğu ulaşmak istiyoruz Dünyaya duyurmuştun sesini Yılmadın karşına çıkan engellerle Ne balyozu ne cuntası durduramadı seni Uyan ey büyük insan uyan Kapanıyor pencerelerimiz Beton soğuyor ve Hepimiz üşüyoruz ! ADİL DURMAZ

Sen gittin
Sarı saçlarını okyanusa sarkıttı mavi deniz
Sen gittin
Cümle alem izinden habersiz...

Sen gittin

Çocuksu bir yüz
Paçaları çamur olmuş pantolonum
Ve hiçbir zaman bir araya gelmeyen yakamla
Hep anne şefkatiyle bakıyorum gözlerine Burcu Hoca…

Şimdi yaşım on sekiz

Ne zaman gitmeye kalksam bu şehirden
Ya param yok acizim,
Ya da bir dilber tutuyor elimden…

Ne zaman bırakmaya kalksam şu sevdayı
Ya yalnızım kimsem yok,

Sevgi, neşe gibi mutluluk verici sözcükleri kaldırdık lügatten
Ayrılık şiirleri asılı artık panoda
Ve hikâyenin sonunda
Her şair yanlış anlaşılacak,
Her şiir bir cinayet aleti olarak tanıtılacak,
Sehpalar inlettikçe üstünde adamları

Ve bir gece ansızın bir hastalıkla başlar aşkım,
Hekimler çeşitli kaplarda ilaçlar sunuyor
Renkli renkli, şeker gibi
Şiir gibi...
Hastalığım giderek ağırlaşsa bile,
Bir derman geliyor peşim sıra..