Adil Ataşcan Şiirleri - Şair Adil Ataşcan

Ne zaman çıktık şehrinden yıkıldı mabetlerin,
Sokak başında devler,kuytularda pinekedin.
İsmin, dilin değişti, benliğini kaybettin;
Vakt-i zamanda gördüğün metaneti unutma.

İnsanca yaşamanın hesabını yapıyorsan,

Hani katılmıştın ya Osmanlı toprağına,
Hani gülmüştü yüzün güzel sancağıma,
Hani kulak vermişti çanlar okunan ezana;
Artık ezan sustu sende ağla Ayasofya...

Hani Eyüp Ensari gelmişti ya yanına,

Okunmayan kitap olsam şu tozlu rafta,
Aşınmış bir pabuç olsam vatan yolunda,
Elbet kopar gider paslı pranga;
Kuşandığım kılıç kalemdir benim...

köşk-ü dilden göç ederim hancılardan beni sor
kim bulunmaz derde derman tabiblerden çare sor

ben kaçarken dertlerimden aklıma vuslat gelir
kim ne çektim aşk elinden kahrımı sen yare sor

Gül budağı içmek isterken şu bülbülün kanını,
Gülsün yüzler,seccadeye koy alnını,
BİNA geçti,sen de geç kederi gamı;
Bırak da engel olan yollar ağlasın.

Gün yoktur ki bakmadığım toprağa,

Ey mahkum dertlenme dört duvara;
Dünya zından değil mi?

Hoş deyip kanma sırma saçlı caaduya,
Dünya caadu değil mi?

'Aslını İnkar Edenlere'



Bir sen değilsin aslından dönen,
'Gitarcı' olmuş kırk yıllık neyzen.

yakın görme elleri kim belki hasımın olur
hakir görme köleyi kim belki hükümdar olur

isyan etme haline sen binbir ah-u zar ile
gün gelir ahval-i beşer sisten uzak dağ olur

Er ya da geç,
Ecel gelir er ya da geç.
Mekan istersen cennetten;
Ya bu dünyada er, ya bu dünyadan geç...

-'A'llahından 'B'ulası 'D'evlete-

Gel kardeş! Beşi beş kuruş hürriyetin;
Al; al da bitsin esaretin.

Bombalar fikirsavar;