Adı Yok Yalnızlığın! ..

(’YAŞAMAK, KABURGASININ ALTINDA BİR ET PARÇASI DEĞİL-
YÜREK TAŞIYABİLENLERİN HARCIDIR! .. ’)

Şairini kaybetmiş,
bir şiirdim
yalnız, yapayalnız! ..

yüreğimde sen
ve bir önce ki, geceye kilitlediğim yalnızlığım
kipriklerimin ucuna astığım-suçüstü hüzünlerim!
ayrılığın kapısı önüne bıraktığım düşlerim...

hüzün alabildiğine keyiftir
yüreğimin türkülerinde..
yalnızlık sancısıdır çoğu kez-
düğümünü çözemediğim iç çekişler...

Adı yok, yalnızlığın
dili yok, dini yok
yasası, vergisi yok! ..

şimdi-kar yağar İstanbul’a
soba zehirlenmesinden bir aile yok olur! ..
sokak çocukları donar!
kamyon çarpar bir travestiye
bir gazeteci bıçaklanır,
bir şair intihar eder,
akıllarda bir çok soru ve şiir bırakarak...

ve kar yağar İstanbul’a
bir işçi düşlerini döver,
’kızını dövmeyen bir ana dizlerini...’
kuytulukta bir mülteci ağlar, kendini kanatarak!
fahişeler, feleğe küfrederek karışırlar
kentin hoyrat karanlığına.
bende, faili meçhul bir cinayet olurum! ..

bulun benim katilimi! ..
bulun benim katilimi! ..

bir sen kalıyorsun içimde,
onca tufandan sonra
dönmeyi bu denli unutan sen

ben ise unutmak istiyorum
yasadışı bir aşkın kimliğini
kendini rendeleyen bir şairin şiirini...

yolunu yitirmiş insanlar gibidir, çünkü
anlamını yitirmiş sözcükler...

ve ’hayat devam ediyor’
kanamaya ve kanatmaya
sen bu aşkın yalanısın
ve kederli ömrümün alınyazısı.

/Aşklarına yalan sızmış insanların/yalnızlıklarına ihanet!
defolu ilişkilerini tutunmak sandılar,
sonrasını ben bilirim-
öncesini sen.../

Adı yok, yalnızlığın
dili yok, dini yok
yasası, vergisi yok

/herkesin-birbirinin çarmığı olduğu bir dünya’da-
herkes biraz yalnızlıktır! ../

soygun düzeninde çarkını döndüren-
silaha ve paraya sahip emperyalist güçler,
özgürlüğümüzü zincire vurmuşken
bu yasak akşamlarda sevişelim-sevgilim...

önce,cinnet geçiren şiirlerim çırpınsın düşlerinde...
sonra el değmemiş,
dil uzatılması günah yalnızlığa mahçup olup-
bu kuduz gecelerde,
dünyaya gelmiş olmakla suçlanalım...

oysa bütün derinliğiyle yaşanmış acıyı,
sancıyı, yalnızlığı tanımlayacaktım
belki yetmeyecekti ömrüm
kalbimde düğümlenen seni
ve hayatı anlatmaya...

artık her eylem de-bir pankartım/her pankart da -bir slogan! ..

’bir sarsılmanın içinizi ısıtan resmiyim ben/
ne perde kapandı,ne de ayakta alkışlayanlar oldu.
selamladım yine de yerlere kadar eğilerek...’

n’olur! ..

bana geri verin
şiirlerimi
düşlerimi
gülüşlerimi! ..

Adı yok, yalnızlığın
dili yok, dini yok
yasası, vergisi yok! ..

yalnızlıktan başka dostu yok yalnızlığın...

(Birdal ERDOĞMUŞ/2006/İSTANBUL)