Adı Yok Gidişinin Şiiri - Şair Sondurak17

Kapkara buLutLarı gördü gözLerim.Hüzün yağdıran buLutLarı...
Geride kaLanLarı hüzne boğdu gidişin.
Kara buLutLar aLtında, soğuk ve ışıksız bir sonbahar gecesiydi gidişin.
KanLı eLLerini gördü gözLerim.
ParçaLanmış bir kaLbin izLerini taşıyan eLLerini...
Sende kaLan, benim tek izLerimi.
Kan damLıyordu eLLerinden her adımında ayrı ayrı.
AyrıLığın izLerini toprağa bırakır gibiydin.
Simsiyah bir peLerin aLtındaydı bedenin, kapkara kanatLarın vardı seni benden götüren.
Beni böyLe derinden sömüren...

Hani demiştim ya sana, son kez eLLerini tutuup kaLmanı isteyeceğim diye.
Oysa sen giderken eLLerine uzanamayacak kadar bitkindi eLLerim.
TutuLmaya muhtaçtı yani...
Ve ardından, şiddetLi depremLere yenik düşmüş bir şehri andıran, yıkık dökük bedenimi gördü gözLerim.
Bitkin ve yorgundu artık...
DizLeri üstüne çökmüş; bir eLiyLe yerden destek aLıyor, bir eLiyLe de soL yanını tutuyordu.
Sebebi oLduğun boşLuğu...
Suskundu yine dudakLarı, yaLnızca nefes aLabiLiyordu.
Büküktü boynu, gözLeri kan ağLıyordu...
Çaresizdi ve zaten çaresizce ağLıyordu.
Bedenin her yanı kaLbine özenmişçesine paramparçaydı...

Sen giderken son kez ardından baktı.
Başını hafifçe kaLdırıp kanLı gözLeriyLe gidişini izLedi.
SoL yanını tuttuğu eLini, parmakLarı seni çağırırmışçasına bir haLde, sana doğru uzattı.
O an içindeki sayısız çığLıkLarı, ''tek keLime'' ve kısık bir sesLe ''fısıLdadı'' dudakLarı... GİTME...