Adı Yok Gecenin GÜLCE SERBEST ZİNCİR

Adı yok gecenin ıssız ve derin
Derin düşüncelere gebe hareketsiz gölgeler
Gölgesiz yıldızlar, hava serin
Serinlemez bir türlü alev alev yüreğim
Yüreğimi okşayan: Gelinliğini giyinen
Giyinse de cilvesine boyun eğmiş kaderin
Kaderi, örtüsüz
Örtüsüz iz bırakır dibine bir de
Bir de tüm hüzünler üzerine

Bembeyaz gözleriyle beni güdüyor
Güdüyor biliyorum
Biliyorum ki istemez ne gam ne keder
Kedersizce tanı gözler, inmezse ayaz, ağlamazsa bulutlar
Bulutlar saklı bugün yakın ufuklarda
Ufuktan gün doğana kadar benimle yalnız
Yalnız onu düşünüyorum, kartopu karanlığı
Karanlığın koyu çizgileri az uzağındakiler
Uzaklardan sızan bölünmüş ışıklar açamıyor
Açamıyor penceremden sızan da, gölgeler siyah

Ürküten siyaha esir yeşil
Yeşil yaşmak, baharı bekleyen uyku
Uyku tutmuyor bu gece
Gecenin yarısı, sessizlik ve hastane
Hastane çile, hastane hüzün, hastane acı
Acıları katık yaptı mutlaka on binler yüz binler
Bin bir çiçeğiyle kaç bahar yaşadı kim bilir
Kim bilir yüreğimi okşayan o kiraz ağacı
Yalnızlığımın ilacı

Osman Öcal