Adı Yok Bu Şiirin Şiiri - Birkan Akyüz

‘Gel’ lerinde buldu insanlık can simidi
Ay ışığı topladı ışıksız gecelerine
Her sözün bir çoban yıldızıydı; Şems’ti
Karanlık kuyulardaki bilmecelerine…

Kalplerdeki bu aşkı örmüştü örümcekler..
Su getirdi karınca, kor düşen yüreklere,
Matem ülkelerine umutlar uçurtmuştun,
Cemreler düşürmüştün çile iklimlerine…

Sendin nazlı bir çiçek, aşkın Kimya’sı sendin,
‘Ayın’, ‘Şın’ ‘ Kaf’ seninle anlamlarını buldu,
Bir nîm tebessümdün, nurun hayâsı sendin.
Seninle sarmaşıktan, su-i zanlar kurtuldu.

Şafağınla ağardı zifiri karanlıklar,
Sözlerinle çıkardı insanlık kin zırhını,
Zincirlere vuruldu; kibirler, taşkınlıklar,
Zulmetlere dikmiştin tövbenin sancağını.

Hicrana ilaç buldum, aşkının vuslatında,
Mest oldum semahınla hakikat noktasında
Bir ses yankılandı:‘’Hamdım, piştim, yandım.’’
Ve gerçek oldu Şeb-i Arus;
Gönlümün Mevlana’sında…