Sonu vardı en güzelinin, Baharın, kışın,
Sonu vardı suskunluğun ve her cümlenin, Biliyorum bitmek zorunda her şey,
Ve yaşamın üzerine bir set,
İnce bir ses, bir türkü, üstüne dertli bir ney…
Ey sen Suzan,
Belki bir kır çiçeğiydin aniden solan, Ufacık bir çocuk, dert kundağında, Anlamsızlığın ifadesiydin,
Daha söylenmemiş sözlerden sızan! İşte seni en güzel yapan buydu, Yoktun, suskunluktun,
Dudaklarımın arasında sıkışıp dururdun, Söz gelimi, sözlerimin gelini,
Daha doğmamış bir çocuktun!
Biliyorum bitmek zorunda, Biliyorum ey Suzan,
Söz gelimi, sözlerimin gelini, Sevdaların en ağırı,
Düş sokaklarımın ilk sakini…
İçimi ürperten ses, Yokluğunun hüzün notası,
Yolunun üzerindeymiş ey Suzan, Yüreğimin rotası,
Hani susuyorsun ya
Hani sözler anlamsızlaşıyor ya Anlatmak istediğim işte bu…
Kayıt Tarihi : 15.2.2018 10:17:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!