Adı Yalnızlık Şiiri - Bülent Ahmet Alp

Dönüp dolaşıp yalnızlığıma tekrar kavuşuyorum...
O benim belki de vazgeçilmezim...
Belki de korkularımdan sığındığım,
En kuytu sığınağım,limanım...
Her çaresizliğimde koştuğum yer...
Şimdi herşey neden beni ağlatmak için diretiyor?
Karanlık dumanaltı bir odada,
Hangi eski hatıra ağlatabilir beni?
Hangi penceredeki güleryüz beni güldürebilir...
Tüylerim diken diken...
Asla olmayacak bir hayal...
Ve hiçbirşeyin önemi kalmadı.
Hiç kendim olamadım,hiç ağlayamadığım gibi...
Kendim gibi...Hiç sevemedim...
Sevilemedim de...
Sadece daima ağlamak vardı...
Yalnızlıktı adı....
Kimin aklında kalabildim?
Kimin ardında?
Hangi dağ ardında sevgili bekledi beni?
Kim beni ölümden kurtardı? Kim öldürdü beni?
Bakakaldılar ardımdan...
Oysa onlar benim içimdeydi...
Her zaman yalnız olacağımı sandılar.
Asla anlamadılar.
Anlaşılmadılar...
Güneş boşlukta sandılar...
Oysa çevresine bakamadılar kendi önlerine bakmaktan...
Şanslı değildim hiç...
Sadece fani bir şair...
Asla ölümsüz olamadım...
Asla ölümsüz olamayacağım...
Ölüm zor,yaşamak gibi...
Yaşamak dediğin doğum ile ölüm arasındaki...
Her zaman yalnız kalacağımı sandılar...