Adı Yalnızlık Şiiri - İlknur Kavrar

Kapkara her yer,
Ölüm yanı başımda...
Beden diriyken ölmesi ruhun,
Çaresizliğin ta kendisi...
Yok oluş,
Kalabalıklar içinde kimsesiz sevgisiz...
Adıma "yalnızlık" demişler,
Bir de yıkayıp gömmüşler.
Kürek mahkumu olmuşum önce,
Sonra kalem kırılmış,kesmiş evren cezamı,
Ölmeden ölümle...
Hangi günahın bedeli bu?
Sesimi duyan var mı?
Yoksa bir ben miyim,
Gürültünün içinde ıssızlığı yaşayan?
Doğarken şanslı olmalıymış insan.
Alışırsın diyorlar,gülüp geçiyorlar,
Susuzluğuma,sessiz çığlıklarıma...
Hayır alışmak istemiyorum.
Cezam ömür boyu sürecekse,
Gerçek yok oluş bedenimde son bulsun.
Ölüm gerçek dostum olsun!

"YALNIZLIK ALLAH’A MAHSUS,HER CANLI BİR EŞ ARAR; TAŞIN KALBİ YOK ONU DA YOSUN SARAR" ama ben yosunun soğuk varlığını bile hissedemiyorum.
Her yaranın bir ilacı varmış,yalnızlığın ilacını bilen var mı? Sevgisiz ruhların can çekiştiğini gören,çığlıkları duyan var mı? Yok,galiba kimse yok.Ama yine de bir teselli budum zindanımda yılları sayarken:Ömür bittiğinde bu ceza da bitecek.Müebbete mahkum ruhum o zaman ışığına yürüyecek.