Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Selam kardeşim.Şiiriniz genel itibari ile güzel.Fakat biraz isyan biraz başkaldırı kokuyor.Anlatım tarzınız sade ve anlaşılır.yinede tebrikler
Adı konmamış bir savaş var içimde
Özlemlere derman ararken derdime
Umudu yitirmeden savaşla savaşmaktır adeta özlemde dert aramak.
Güzel... Akıcı, anlamlı... Beğeniyle okudum. Kutlarım.
tebrikler duygularınızı çok hoş bir dille anlatıyorsunuz.
merhaba yılmaz abi ben beşevlerden erol kardeş seninle arife gecesi tanışmıştıkkuaför erol eve kadar beraber gitmiştik mübarek gecede ... hatırladıysan sevinirim. şiirlerini bir kısmını şimdilik az okuyabildim ama daha dasonrada göz atıcagım .ilşallah.okudugum kadarıyla şiirlerin insanı düşündürüyor ve iç çektiriyor. hoşuma gitti. neyse daha sonra uzun uzun umarım görüşürüz.saygılarımla BEŞEVLERDEN KUAFÖR EROL .
Nerdesin Ferhat yüreklere vurulacak kazma
valla bu şiirin bercestesi bu mısra olmuş. çok güzel ya. kazmayı yüreklere vurmak.. ilhamın bol olsun
çağlar
şiir Perimizin 41. hafta şiir yarışmasında başarılar dilerim
Acısıyla tatlısıyla yaşadıklarımızın adına sevda diyebiliyorsak hayat o zaman daha bir anlamlı oluyor.Güzel yüreğinden öperek tebriklerimi göznderiyorum.
Bakıpta göremeyen körler adına sevda
Diyorlar hayvani gecelik yalancı aşklara
Nerdesin Ferhat yüreklere vurulacak kazma
Yalanmış insani aşklar ben hasretim Mecnun'a
Güzel şiirinizi kutlarım.
Selam saygıyla
Ümran Tokmak
Kim bilebilir nasıl yaşandığını neler hissedildiğini sevdanın.... Kimine göre mutluluk, kimine göre acı... Kiminde ise yalanlarının bir elbisesi... Yada hem güldüren, hem öldüren bir duygu.... Tam olarak tarifi imkansız olan, sadece yaşanabilen... İlham aldığın şiirin Can Şairine de sanada tebrikler Yılmaz Kardeşim.... Duygularının aksinde okuduklarımız için... Gözlerinden öpüyorum...
Adı konmamış bir savaş var içimde
Özlemlere derman ararken derdime
Çilem dolmamış yalnızlığıma yüreklerde
Dermanın adını sevda koydular bitmez çile
Guzel siir icin tesekkurler
Yureginize saglik
Sevgimle
Bu şiir ile ilgili 10 tane yorum bulunmakta