Adı Serkan Şiiri - Suna Doğanay

ADI SERKAN Adı Serkan, yaşamın hüzün tohumlarının savrulmuş parçalarından biridir. Nice Serkanlar vardır ağlayan. Nice Serkanlar ziyan olup giden! İşte benim Serkan'ım da bunlardan biri sadece. Seksenli yılların Ekim ayıydı, hiç unutmam. Birkaç öğretmen arkadaşımla çocuk yuvasına gezi yapmayı planladık. Kalabalık bir öğrenci grubuyla yetim çocukları ziyarete gittik. Oyuncak, giysi, yiyecek... Aklımıza ne gelirse çocuklara götürdük. Onları kendi ellerimizle giydirdik, oyuncakları paylaştırdık. Bu geziye, o zaman beş yaşlarında olan ortanca kızımı da götürmüştüm. Çocuklar oynarken, biz öğretmenler ve görevli hanımlarla onları izliyorduk. Bir köşeye kıvrılmış, sessizce duran küçük bir çocuk dikkatimi çekti. Kızımın kulağına fısıldayarak onu oyuna dâhil etmesini söyledim. Gözleri ışıl ışıldı, kirpikleri kaşlarına değiyordu neredeyse. Sonunda o da oyuna katılmıştı. Az önceki sessizliği neşeye dönmüştü adeta. O kadar mutluydular ki, gözümü onlardan ayıramadım. Bir ara ben de onlara katıldım. Çocuğu kucağıma alıp sevdim, birlikte oyuncak arabaları yarıştırdık. Her defasında benim yürüttüğüm arabaya çarpıp kahkahalarla gülüyordu. Sonra boynuma atılıyor ve sıkı sıkı sarılıyordu bana. Adı Serkan'dı küçüğün. Bakıcısından öğrendiğime göre; anne ve babası ayrılmış, çocuğu terk etmişlerdi. Hiç ziyaretine gelen olmamış. Kısacası kaderine terk edilmişti. İçimde kopan fırtınaların etkisiyle ve hüzünle onu izliyordum, çok üzülmüştüm. Hatta annesine lanet okudum. Şartlar ne olursa olsun, onu böylece yüzüstü bırakmamalıydı diye düşündüm. Belki doğru, belki yanlıştı aklımdan geçenler. Kadının ne durumda olduğunu bilmiyordum. Kim bilir hangi şartlarda bırakmak zorunda kalmıştı yavrusunu! Ama ne olursa olsun, hangi şartlarda olursa olsun, yaşadıklarını onunla paylaşmalıydı diyordum kendi kendime. Gitme zamanımız gelmişti artık. Öğrencilerimizi toplamaya başladığımız anda kızılca kıyamet koptu. Serkan kızıma sarılmış, bırakmıyordu. O güzel gözleri bir anda kan kırmızısına dönüştü. Ağlıyordu, çığlık çığlığa. Bütün bakışlar üzerindeydi. Neye uğradığımı anlayamadım. Kızım da ağlıyordu. Birbirlerine sarılmışlar, ayrılmaz bir bütün olmuşlardı sanki. Yanlarına gittim, kızımı götürmek için kolundan çektim, ayrılmıyorlardı. Sonra bacaklarıma sarıldı, çığlıkları devam ederken gözleri tanınmaz haldeydi. Bunca yıl geçmesine rağmen, hala o çığlıkları duyar gibiyim. “Götür beni anne” diye ağlıyordu. Kızım da yalvarıyordu. “Ne olur anne, götürelim. Kardeşim olsun, ben bakarım” diyordu. Ancak, bu riske giremezdim. Çalışıyordum ve bir çocuğum daha vardı. Kendi çocuklarıma başkaları bakarken, bir çocuğun daha sorumluluğunu göze alamazdım. Yüreğimi ve gözlerimi orada bırakarak ayrılmak zorunda kalmıştım. Bir kez daha kızdım haksızlığa, bir kez daha! Neşeyle çıktığımız o gezi, yerini hüzne bırakmıştı. Yol boyu hep onu düşündüm. Çığlıkları kulaklarımda çınlıyordu. Yıllarım çocuklar arasında geçtiği için, onları çok iyi anlıyorum. Ancak yaşam şartları karşısında eğilmek zorunda kaldığım için de isyan ediyorum çocukları harcayan tüm çürümüş zihniyetlere. Adı Serkan şiirimin içinde taze gözyaşları vardır. Serkanlar mutlu olsun, mutlu büyüsünler istiyorum. Tüm çocuklar, sizleri çok seviyorum.