Adı Özlem Olan Yangın.

Bir Ankara akşamıydı, sisli ve loştu hava
Ruhumda bir bekleyiş, kalbimde derin bir yara
Karanlığın içinde, sesin düştü kulağıma
Sanki bir yıldız kaydı, çarptı tam ortasına.

Bir umuttu sadece, nefes almanın ilk sebebi
Sonra bir fısıltıyla duydum, o büyülü kelimeyi:
“Özlem” dediğin anda, tutuştu ilk ateşinle
Bütün kederim bitti, isminle gelen mucizeyle.

Ah, Özlem! Adın dilimde, bir yangın var içimde
O ilk kıvılcım, o ilk bakış, hiç silinmez ömrümde.
Ama İstanbul mesafesi, bizi ayırdı zalimce
Sen bir yanda, ben bir yanda, adın Özlem, derdimce!

Umutsuzluk yılları, bir deniz gibi vurdu yüzüme
Hasretin ağırlığı, çöktü bütün gündüzüme
Ne kadar uzak olsa da, bir anlık nefesini hissetmek
Yetiyor bazen, yeniden hayata dönmek.

Gözümde bir resimsin, silinmez bir fotoğraf
İstanbul’un kalabalığı, beni sana daha çok atar.
Tekrar duymak adını, o ilk günkü heyecanla
Yaşamak bu aşkı, her mesafeye inatla.

Ah, Özlem! Adın dilimde, bir yangın var içimde
O ilk kıvılcım, o ilk bakış, hiç silinmez ömrümde.
Ama İstanbul mesafesi, bizi ayırdı zalimce
Sen bir yanda, ben bir yanda, adın Özlem, derdimce!

Bu yollar bitmez mi, Ankara’dan İstanbul’a?
Bu hasret, bu ayrılık, kalır mı hep yarıda?
Sen benim ilacımsın, bütün bu umutsuzluğuma
Tek bir gülüşün yeter, beni hayata bağlamaya.

Ah, Özlem! Adın dilimde, bir yangın var içimde
O ilk kıvılcım, o ilk bakış, hiç silinmez ömrümde.
Ama İstanbul mesafesi, bizi ayırdı zalimce
Sen bir yanda, ben bir yanda, adın Özlem, derdimce!