Adı Olmayan KADINLAR Şiiri - Nesrin Naz

Baktığı yeri görmüyordu…
____Gözyaşlarından
Aslında kendiside bilmiyordu…
Neden ağladığını…
Ama…
Gözünden akan her damla yaşın,
Ayrı bir adı vardı.
Kiminin ki kader…
Kiminin ki keder…
Kiminin ki aşk…
Kiminin ki riya…
Kiminin ki açlık…
______________
______________
______________
İşte bu hep böyle gidiyordu.
Döktüğü her damla yaş,
Aslında bahtının…
Kara yazgılarına…
İsyanını oynuyordu,
Adı olmayan kadınlar.

Ömrü hep çilelerle geçmişti…
Sordu kendi kendine...
Suçum kadın olmak/mı? diye…
Duymuştu anasından…
Kız evladı doğduğunda…
“Evlerin saçakları ağlarmış”.
Anası öyle derdi/ya...
Şimdi anlıyordu…
Anasının…
_____Ne demek istediğini!
Kadınlar doğarken daha…
Kadın olduklarından dolayı,
Hayatın tokadını yiyorlardı.
Peki! ama neden?
Oysa/ki! ...
Her türlü sıkıntıyı çeken…
Her türlü fedakârlığı yapan,
Çocuk doğururken…
Azrail’le mukavele imzalayan,
Onlar değilmiydi? ...
Öyleyse…
_____Öyleyse
Neden?
____Neden?
Herkes kişiliğinden bir şeyler _____Götürüyor...
Bir et parçası olan beden…
Satın alınıyor…
Emeklerinin karşılığı…
Hiçe sayılıyor…
En önemlisi!
Neden onlara da yaşam hakkı _____Tanınmıyor?
____NEDEN?
Kendi kendine…
Böyle konuşup dururken…
Gözünden akan son damla yaşın…
Adının...
Adı olmayan kadınların
Çileleri olduğunu gördü!
PEKİ AMA NEDEN?

12.06.2008
Bornova/İZMİR
Nesrin NAZ(Karaduman)