Adı'nla Yandım... Şiiri - Nevin Akbulut

Bana koyduğun her İsim’de biraz daha özledim kendimi,
Ben sadece Ben olmak istemiştim.
Bir şeylere bürünmek değil…
İsim’lerle uzaklaştım kendimden her defasında.
Biraz daha…

Sana yaklaştım…
Yaklaştıkça Yandım…
Yandıkça kül oldum, bir değişimle başladı her şey,
Değiştim; Kendime ihanet edercesine…
İhanet bana göre; sadece Sana yapıldığında İhanetti.

Adı’ndan uzaklaştırdığın Adı’m..
Şimdi Sana bile uzak,
Bu uzaklaşmaların hepsi Ölüme bir tuzak,
Bir saniye, bir yol, bir uçurumdu adım adım…
Bu uzaklıklar…

Adı’nla yandı Adı’m…
Adı’nla ezberledim Adı’mı…
Adı’nsız Adı’mın harfleri hep Sessiz, hep kimsesiz..
Adı’nla anlam bulmuşken Adı’m…
Adı’n gitti benden, peşinden sürüklenen harflere aldırmadan..

(Sekiz-Şubat-İkiBinOnİki*16:40)