Adı Konmamış Yalnızlık Treni..

Adı konmamış bir yalnızlık trenindeyim sanki...
Gezdiriyorum cesedimi yaşamın tadı yok...

Uzak değil sanki bir çok umutlar....
Elimi atsam değecek, hareketimle uçacak gibi...

Oyuncakmış varlığım bir çokları için...
Kaybedince üzülmüş gibi dillerinde varmışım bir kış günü...
Belki de gülünürmüşüm bendeki benime...
Sanki bir varmışım bir yokmuşum gibi....

Sonu kayıp bir yalnızlık bu....
Kendince büyük hesaplaşma ve ödeme günü...
Bedeli yüreğimde akıttığım kanlar...
Herkes kazançlı bir tek benim yaralı...

Dost dost diye nicelerine dayanmışım...
Sevgiler büyütmüş içimde emek ardından emek yüklenişim...
Uzak değil şimdi herşey çok yakın...
Bir adım ötesi ölüm bir adım gerisi yaşam...

Bu gün bana kalan acıdan yumaklar...
Bu gün bana kalan gördüğünü anlamayan donuk gözler...
Bu gün bana kalan anlamsızca yaşayan bir beden...
Bu gün bana kalan camdan kırıklarla dolu yangın bir yürek...