Adı Konmamış Roman (Deneme)

Evliliğin boğulmak gibi bir anlamı olduğunu bilmezdim bir zamanlar. Pembe panjurlu evlerin yer aldığı cümlelerde mutlu olurdu karı koca.
Henüz doğmamış çocuklar üzerine açılan muhabbetlerde tatlı, ürkek ama hep güzel didişmeler yaşanırdı konacak isimler üzerine ve hep kazanan ben olurdum düşlerimde...
Düşlerim düşüşlerim oldu!
Nedenini nasılını bilmediğim bir yokoluştu yaşadılarım...
Ben mi değiştim, zaman mı... ya da zamanla birlikte ben mi?
Geleceğin kaybolmak gibi bir anlama bürünebileceğini nereden bilebilirdim ki bir zamanlar...

- Sevdiğimi biliyorsun Berk. Seni tanımadan... yo yo, tanışmadan önce seviyordum seni ben. Senin yarım kalan yanımı tamamlamak gibi bir görevin vardı. Görev de değil... ne bileyim, adını koyamıyorum işte. Senin gibi cümleler kuramadım ben hiç. Kurmak zorunda da değildim zaten; sen benim diğer yarımdın. Beni hep anlardın...
- Geçmişte yani? Şimdi seni anlamadığımı mı düşünüyorsun? Haklısın belki, anlamıyorum... anladığımı düşündüğün zamanlarda bile anlamıyordum belki... belki sen beni gözünde hep büyüttün; olmamı istediğin kişiydim belki ben...
- Seni tanıdığımı düşünürdüm, demek ki yanılmışım... ama düşünmeden yaptığım tek şey vardı, seni sevmek... ve hâlâ seviyorum... tüm düşündüklerine, söylediklerine rağmen... çok düşündüğüm bir şey daha var bu aralar; bu sen misin gerçekten?

Nesrin'in olmadık zamanlarda sorduğu en olmadık sorular karşısında boğulurdum çoğu zaman. Çaresizliğim, acizliğim olurdu Nesrin...
Aydınlık karanığa bürünür, üstüme üstüme gelirdi. Nefes alamadığımı hissederdim. O hiç bilmezdi.
Üşürdüm. İçim titredi... matlaşan bakışlarımda kül rengi görünürdü dünya gözüme. 'Nefret' duygusunun içine O dahil herkes, herşey girerdi; hissetmezdi...