Adı Kalsın Dilimde... Amata Part6

Oydu Amata. Yüreğimde güven tuğlalarını ustaca inşa edip,ardından hiç gözünü kırpmadan yüreğimi kendi enkazının altında bırakan oydu…

İnanabilirsin bana demişti. Güvenebilirsin. Sevebilirsin… İkiletmeden her sözünü dinledim.
İnandım,
Güvendim,
Sevdim… Hemde ne inanmak,ne güvenmek,ne sevmek… Dinle bak anlatayım.

Öyle çok inandım ki,tıkadım kulaklarımı onun sesinden başka tüm seslere.

Öyle çok güvendim ki,kör ettim gözlerimi. Bedeni yanımdayken,aklı bir karış havalardaymış. Göremedim…

Öyle çok sevdim ki,gidişinin üzerinden seneler geçse de,nerede görsem onu,kalbim inceden inceden çarpıyor hala,sanki yerinden çıkacakmışçasına. Hem de hiç durmadan…

Çıkartmadım Amata. Yüreğimi altında kaldığı o enkazdan çıkartmadım. Elimi ne zaman götürsem o yıkık dökük viraneye,tüm geçmişim tekrardan can bulacaktı sanki ellerimde yeniden.

Korkuyorum.
O günlere geri dönmekten. Gidişini tekrar tekrar izlemekten. Tam atlattım derken,ilaçlara tekrardan kul köle olmaktan. O değilde,şu antidepresanlar düşündürüyor beni Amata. Dolma mevsimi de değil ki,içine koyup çaktırmayayım kimselere.

İnan bana korkuyorum Amata. Çıkartsam yüreğimi o enkazdan,ilk sözü olacak
“ Nerede O? ”
Ne cevap vereceğim ben o zaman?
Gittiği dediğimde lanet okumayacak mı bana içi kanaya kanaya?
Yahut desem ki ben değil,bunların tüm suçlusu O
O zamanda bir daha adını bile andırmaz ki bana.
Ölürüm Amata. Gece gündüz dualarımda sayıklarken hala ben O’nu
Almazsam adını ağzıma
Anmazsam Onu dualarımda bir daha
Şuracıkta ölürüm ben Amata…