Adı İnsan Şiiri - Taş İskele

nisyandan nisyana bir yol bu,
ey nefsim,
korkun yersiz.
hem de yurtsuz.
piç demiyorum,
piçler günahtan peyda,
masumiyettir aslında.
nisyana korkum da piç aslında,
günahımdan peyda isyan,
ey Nisan.

darbe sonrası vizyonda hürriyetine kavuşmuş meyhane müziklerine damar dedik.
darbeler indirdik nisyana.
damarlarımız kesildi,
sana sığındık Eylül’den kaçıp.
set oldu müzik içimizdeki aslımıza.
müzik setlerinde Aslı eyledik sevdamızı,
Kerem olduk sevdamıza.
Kerem etsin istedik,
Aslı’mız bize.

“Yine nisan yağmurunda ıslanacağım
Yine sensiz bulutlarla dertleşeceğim.”

oysa aslımızı bilseydik,
keremimiz ilk kendimize olurdu.
bir yol ki, iki bilinmez arasında, bir denklem.
bilinmeyen sayısı, denklem sayısından az ise denklem çözümsüzdür der cebir.

“cebren ve hile ile”
ilk kendimizi unutmadık mı Bezm-i Elest’ten bu yana.
son kendimiz dışında tüm âdemi unutmayacağız mı, ruz-i mahşerde.
iki bilinmez arasında yaşamak denklem, döngüsü bahar ey Nisan...

ıslat saçlarımı, bana adaşını unutturma.
adı hazan.
son ’bahar.

ilk’bahardan, son’bahara vardığımızda
işte o an,
çiğliğimin buğusundan,
çiyler düşür yüreğime,
zamansız.
ölmeden ölmek mi olsun adı?
olsun.

unutulduğumu unutturma da,
unuttuğuma nimbusları çağrışım eyle.
gürlesin ilk içim kendime;

“bir avuç toprak,
biraz da suyum ben,
neyimle övüneyim,
işte buyum ben”
desin içimdeki Yunus,
susuz kalmasın.

taşsın içim, çamur olsun.
beni ilk içimde kuyulasın,
unutulduğum ne varsa.

çamuru unuttuklarıma,
çağrışım eyle.

an’dan öncesi,
büründü geçmiş zamanlı kipe,
unuttu an’ı.

Eylül’ün gözü yolda, bekler Nisan’ı.
korozyona dirençli sandım benliğini,
unuttum Eylül’ü.

oysa sen Eylül’sün ey Nisan.

nisyandan nisyana bir yol var,
fark etmez,
ha darbe’der,
ha da derbeder…

Adı: İnsan!
İşi : Nisyan.