Adı Hasret Şiiri - Canan Özanaç

Bir memleket türküsünde yanıyor içim yine
Harman harman savruluyor,
Bozkırın boz topraklarına bozlak sesleri yayılıyor;
Adı hasret konuyor...

Kimi seccadesine, kimi ezan sesine
Kimi sevdiğinin eşsiz yüzüne,
Kimi anacığının sımsıcak dizi dibine,
Her birimiz başka bi özlemle;
Adı hasret konuyor....

Senden uzaktayken sanki,
Parmak izlerim sökülmüş gibi.
Bütün eklemlerimde boğulmuş aynı çizgi
Damarlarımda dolaşan hasret,
Sanki bir kül yığını gibi..

İçimde birşeyler sanki sürekli bir yarış halinde
Bişeyler kaçıyor, diğerleri kovalıyor.
Ne ayrılabiliyor, nede kavuşabliyor.
Adı; hasret konuyor...

Yeminler olsun tatmadım böyle bir sancı,
Üzerime üşüşen, keskin bir acı
Saçlarımın telleri arasından süzüldü,
Daha biraz önce rüzgara fısıldadığım adı.
Ve adı; bir kez daha hasret diye anıldı...