Adı can Şiiri - Cemal Ekren

Siyah çalardı gözleri,
suskundu,
temmuzdan kalma ter,
omuzunda
sakalında at sinegi
sol cebinde kırık aynası
cebinin hükmü avuçlarına düşerdi,
bozuk parasıyla
çorbacıda yutkunurdu
ayaklarının altından geçerdi
tüm ankara...
gözleriyle dolaşırdı kendi şehrinde
dar sokaklarda
beyni
çökmüş dipsiz bir kuyu
sesler yankılanırdı kulaklarında
sahipsiz,
kimliksiz,
yetim.
onu bir anlayan
Ankaraydı,
ankara kayardı ayaklarının altında
salepcinin haykırışıyla
zaman
keskin,
ayazdı hani
avuçlarındaki bozuk parayla
çiçekciye selam verirdi,
avuçlarında,
renga renk çiçek bahçesi yetişirdi..
çicekler taşırdı, şehrine
şehrinde yangınlar
avuçlarında ateş
dilinde ismi konulmamış,
tarih dolaşırdı..
degirmen taşında sevinçleri,
torbasını sırtlaken agırdı acıları..
siyaha çalardı gözleri,
geceydi sonra.
suskundu,
ankara da,
yasaktı.
adı can
soyadı
mülteciydi
kesişen her durakta,
sorgudaydı dili,
cebinin hükmü
delinmişti
şimdi yitikti mülteci soyadıyla
ankara da
çicekler açardı
isimsiz mezarında
ankara da...
adı,
can...