Adı Bekir Can Şiiri - Nurhan Ergün

Sekiz yaşındaydı
Saklıydı mavi gözlerinde
Çocuksu düşleri ve umutları
O geceden önce
Umut doluydu hayalindeki masalları.

O gece
Dehşetin zamansızlığı
Ani bir çığlık kopardı umut dolu düşlerine
Anlamsız bir gülümseme yapıştı dudaklarına
Şoka girmiş bir halde korktu korkmaktan
Anlamsız gülümseyişi güldü korkusuna.

Sığınmacıydı daha ruhu
Sarılmacaydı bedeni
Bebeklere özgüydü masumluğu
Bebeğiydi anasının.

O gece
Evsiz kaldı
Ruhu sonraya bıraktı isyanını.

Emin ellerdeydi artık
Sahiplendi Bekir Can’ı devlet baba
Düzgün olursa davranışların
Güzel konuşursan
Bakışlarından yansırsa ruh güzelliğin
Anlam dağıtırsa
O geceden kalma anlamsız gülümsemen
Beğenir belki seni de bir aile.

Anlamadı ilk anda söylenenleri
Çaresizdi zaten
Bekledi
Nihayet bu gün birileri gelecekti
Bir anne
Bir baba
Bir de abla
Abla..
Düşünmemişti ablayı
Daha doğrusu hiç gelmemişti aklına
Çünkü o gece
Ağabey idi.
Beğenirlerse Bekir Can'ı
Yarınlarında bir ailesi olacaktı yanında
Hafif bir kaynama oldu kanında
Heyecanlandı.

Ailesi..
Vardı aslında ailesi
Unutmak istediği o kabus dolu geceden önce
Ayyaş babası kaybetmişti ayyaşlığında kişiliğini
Öldürmüştü
Öldürmüştü annesini
Beş yaşındaki kardeşini.

Karanlığı çığlıkların aydınlattığı o geceyi
Düşünmek bile zordu
Çığlıklar deldi yine kulaklarını
Titredi bir an bedeni
Yine hissetti gizlenen korkusunu
Düşündü
“ya bana sorarlarsa o gecenin hesabını”

Uykusundaydı oysa o gece
Görmemişti ki hiçbir şey
“anne” çığlığı ile bölünmüştü uykusu
Şaşkınlığında kaçarken karanlığa
Kardeşinin çığlığı kesildi önce bir bıçak gibi
Caniliğin kanlı suratı yırttı karanlığı
Sonra,
Genzinde kan kokusu
Sonra,
Belleğinde
Biten umutlarının tortusu.
Güneş yine de doğmuştu
Kara toprağa bakarken korkmuştu.

Psikolog tu onu görmeye gelen ailenin babası
Anlardı insanın ruh halinden
Dedi bilgiççe;
'Genler
Erkek çocuklar genelde babaya benzer
Korkunç bir olay yaşamış
Ya o da babasına benzerse.'

Genlermiş! !

Bunu diyen senin gibi senler
Kafandan ne zaman yok olacak örümcekleşmiş düşünceler
Bilmişliğinde yok oluyor duyguların
Bilmez misin her çocuk masum doğar
İnsan olsaydın
Senden öğrenecekti insanlığı Bekir Can.

Benzemedi Bekir Can
Hem de hiç benzemedi katil babasına
Zamanla eşi,iki de çocuğu oldu
Titredi hep eşinin, çocuklarının üstüne
Eşine baktıkça annesini
Çocuklarına baktıkça kardeşini gördü
Tüm umutsuzluklarını yok etti
Hep örseledi dehşet hışmında
Yürek sevgisini.

Bu şiiri okurken sımsıkı sarılıyor iki evladına.

…
Hayatın içinden biri
Yaşadı kendi içinde.