Serçe'nin Gözlerinden | Huseynî Vera

Düğüm düğüm yüreğime saplanmış
Söylenmesi gerekip de söylenmemeli, çok şey... Söylenmesi gereken,
Söylenmeyen, söylenemeyen,
Söylenesi, söylenmemeli...

Ve bir “âh”,
Acı kelimeler buhranlığında kahrolacak...

Bir filmin mutlu sona varmadan bitişi gibi,
Bir şiirin en güzel duygulara tırmanırken
Son satırların kayıplara karışması gibi...
Ve Sen’i anlatan romanın arka sayfalarını koparıp da Sobayı tutuşturmak için kullanan
Anne’nin yüreğinde gizlediği yaşlar gibi...

Boğazıma düğümlenen kor acısı kelimeler
Kor acısı hüzünler...
Ne sevgimden vazgeçebildim ne de sevgiden
Ne sevgimden ve ne de sevgiden.
Ne Muhabet’ten ne de Aşk’tan...
Bilirsin sen;
Bir daha oku, anlarsın acısını Yaran’dan...

Bir anne serçenin,
kaybettiği evladına ağlaması gibiydi benimkisi;
Ne evlâdını bulabildi şu hazanda
Ne de ben varım artık şurada
Gözyaşı toprağa kavuşunca...

Ne ben var olacağım yüreklerde ne de yürekler
Ve ben bir sonbahar akşamı gibi yaşayacağım; Hüzünleri, Kederleri, Kahırları...
Hep sararmış yapraklar dolacak zihnime ve...

Yaşlı gözler dolacak gözlerime,
Ağır ağır...

Ve ben...
Bir sonbahar mevsimi yaşayacağım
Her bahara doğarken gözlerim.
Yüreğimi selamlayan kuşlara her selam çakışımda Anne serçenin toprağa değen gözyaşını hatırlayacağım.
Acıyla...
Acısına acımı kattığım haykırışlarımla...
Ve ben olmayacağım artık
Gözyaşı toprağa kavuşunca...

Bu Şiir Sığınak Edebiyat Mecmuası'nda Yayımlanmıştır.