Ademoğlu ve köpek Şiiri - İsmail Merdin

Yaratıldı insan indirildi dünyaya
Öğretildi zanaat yapıldı tarım
Kurt kuş böcek düşman oldu
Saldırdılar tarlalara hasılata
En önde koşmakta bir burun
Dişleri keskin, kulakları dik
İlk gelen en vahşi en tehlikeli
Pençeleri sert, kuyruğu orak
Bir kıvılcım saldıracak tüm mahlukat
En önde en hızlısı ve tehlikesi
Ademoğlu çaresiz dikildi karşısına
bir cesaret eğildi sevgi ile yere
En önde olan köpek oturdu yere
Göz göze geldiler ademoğlu ile
Okşadı başını sevdi, sevdi, sevdi
Çöktü çöktü başını koydu yere
Bir merhamet bir sadakat
Öyle bir bağ oluştu ki ikili arasında
Geçti ademoğlunun yanına dikildi
Bunu gören tüm mahlukat irkildi
Korktular köpekten, geriledi
Bilirler köpeği bir defa sevdi mi
ölümüne savaşır, baş etmek zordur
O gün başladı insanla köpeğin arkadaşlığı
Bir daha hiç ayrılmaması ya
Bölüştüler ekmeği tarlada
Beraber beklediler hasılatı
Beraber güttüler koyunları
Saldırsa da mahlukat börtü böcek
Ölümüne savundular, korudular
En sadık arkadaşı olmuştu insanın
Evini beklediği çocuklarınla koşturduğu
Yanındayken kendini güvende hissettiği
Ayrılmaz bir bütün olmuşlardı…

Yıllar yüzyıllar asırlar geçti..
Köpek hep aynı köpekte insanlar değişti
Evler küçüldü apartmanda doluştular
Köpeklerle dostluğunu unuttular
Bir parça ekmeği çok görüp sokağa attılar
Yetmedi sokakta bile rahat bırakmadılar
Yedirdiler et diye zehirleri
bir nefesi bile çok gördüler
ihanetin en kalleşçe sini yaptılar
en iyi en sadık dostluğu yaraladılar
bir gün tekrar savaşırsa insanla mahlukat
tekrar yer alır mı ademoğlunun yanında
Bir yudum su kabı koymaktan acizleri
yok olmasını seyreder mi sessizce
tıpkı insanların onları seyrettiği gibi…
Dedemden bir hikaye