Ademoğlu Mektubu Şiiri - Ünal Serhat Yor ...

Gün batımından sonra yalnız kaldığımda,
Kendi kendime düşündüm.
Geleceğimiz hakkında uzun uzun konuştuk;
Yalnızlık, içimdeki sancılı fısıltılarla:
Seni seviyorum, dedim;
Beraber geçirdiğimiz zaman ne güzeldi.
Ama hayat zor, biliyorsun;
Bordo ve faturalar, hepsi bir yığın sorun.
İçimden bir ses, bu olmayacak diyor;
Sen de öyle düşündün büyüklerinden;
Lüks restoranlarda akşam yemekleri,
Marka kıyafetler ve gösterişli davetler;
Bizim gördüğümüz, bizim yaşadığımız.
Ama nasıl geçineceğiz bu hayatta?
Benim işim, beni zengin etmeyecek;
Ofis koltuğunda oturmak, benim tarzım değil;
Kalemi elimden düşürmem gerek;
Bazıları diyecek, neden endişeleniyorsun?
Ama biliyorsun, benim de hedeflerim var;
Kitaplar, seyahatler, özgürlük ve barış;
Bunu anlayacak mısın yoksa kızacak mısın?
Senin annen de biliyor, ne demeliyim;
Onun istediği, benim yorgunluğum.
Benim hayatım, seninle geçecek;
Ama bazen, bu gerçekle yüzleşmek zor.
Fakat hayat pahalı, ne yapacağız?
Benim cigaram, rakım var,
Alıştığım insanlar ve alışkanlıklarım var.
Belki de seni tatmin edemez bu durum.
Çalışırım dedim bir zamanlar,
Ama ne kadar dayanırım bilemem.
Ne kadar dayanırım bu düzene?
Gençlik geçince ne yapacağım?

Dört kap yemekli sofraları özleyeceğim belki,
Şiirlerim var, fakat oda karın doyurmaz vazgeç,
Mektubu tekrar tekrar okudum, yanlışlık yok.
Yine yazardım, evet, ben neysem huyum odur.

Benden bu kadar... gerisi sana kalmış!