Ey! Âdemoğlu insan
Soyuyla sürekli övünüp duran
Büyük gaflete sırtını dönen, gözleri görmeyen
Mal mülk dünya senin olsun
Yeter ki sok ellerini ceplerine
Ve bir mendil uzat artık
Yetimlere, öksüzlere, evsizlere
Tüm umutsuzluklara rağmen gülmeyi unutmadım.
Yaşamayı öğrendim hayatta, ayakta kalmayı.
İnsanları öğrendim, yüzlerinde maske.
Savaşmayı öğrendim, yenmeyi dövüşmeden.
Gözpınarlarım yaşla dolsa da bunları saklamayı öğrendim
Devamını Oku
Yaşamayı öğrendim hayatta, ayakta kalmayı.
İnsanları öğrendim, yüzlerinde maske.
Savaşmayı öğrendim, yenmeyi dövüşmeden.
Gözpınarlarım yaşla dolsa da bunları saklamayı öğrendim
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta