Ademoğlu Şiiri - Mehmet Hacıismailoğlu

Dünya dediğin tuzak, kurbanı ben ve sensin,
Dünya için ahrete nasıl yaramaz densin?

Bir düşün her kötü iş insanın icadında,
Lezzet aranır olmuş haramın her tadında,

Neden Habil değil de Kabil den yana olduk?
İnsanı ve imanı kemirende ne bulduk?

Ne zevktir bu yaşayış, ne maddedir, ne makam,
Ne kindir, ne öfkedir, ne kana aç intikam.

Yaşamak Allah için Allah’a yar olmaktır,
Ehl-i sünnet yolunda ehlince var olmaktır.

Ruhun gelip göğsüne dayanması ne acı,
Nasıl unutulur ki tüm bunların ilacı?

Çok mu dar geldi dünya, her yer senin olsa ne?
Sığacağın bir mezar o da altın dolsa ne?

Boş için onca dolu boşa dökülür mü hiç?
Can çıkınca kalbinden kara sökülür mü hiç?

Ne kadar uzak bize ölüm denilen gerçek,
Yalanın arasına konup yenilen gerçek.

Bizden önce gidenler kaldırsalar başını,
Eyvah diyenlerimiz tutamaz gözyaşını.

Her kabir ayni oda, karanlık ve kimsesiz,
Kimi durmadan ölür, kimisi durur sessiz.

Bu neyin kavgasıdır? Yara hep kendimize,
Hangimiz benziyoruz o gül efendimize?

Ne şeklimiz tanıdık, ne fikir ne zikrimiz,
Biz bize benziyoruz aynı renkte kirimiz.

Uyan ey! Âdemoğlu, yaşayan ölü oldun,
Kendi cenazesini taşıyan ölü oldun.

Mehmet Hacıismailoğlu