Ademin Trenleri... Şiiri - Fikret Turhan

Ademi...
Öz annesi....
Cami avlusuna bırakmıştı...
Ademin...
Anne dediği annesi...
Baba dediği babası....değildi...
Ademin bildiği...
Sadece trenleriydi...ki onlar...
Sevgileri taşıyordu.....
Günün birinde...geçen trende...
Zenci bir coni...
Ademi çok sevmişti...
Ademe kasaturasını vermişti...
Ademin trenleri....saatli saatsiz...
Durmadan geçiyordu....
Vagonlardan atılanlar ona yetiyordu...
Ademin bulduğu öyle bir sevgi ki...
Vagonlara sığmıyordu...
Kırıntılar bile rayların arasında yeşeriyordu....
Üstünden sıcak demirler geçse bile....
Kimini koyunlar yese bile....
Yazın kavrulsa...kışın donsa bile...
Baharda yeniden yeşermekte....
Ona açılan gönüllere yerleşmekte...
Zenci coninin kasaturasına benzese bile....
Ademin trenleri vardı...
Vagonları sevgi doluydu...
O vagonları trene kim bağlıyordu....
Adem onları arıyordu...
Kimi küçük gülüşlerde....kimi sözcüklerde...
Adem...trenlerin geldiği yerleri...
Çok merak ediyordu...
Adem bir gün...
Bu trenlerin hepsi zaten benim dedi...
Trenlerden birine binip....
Sevgi ülkesine doğru gitti...
Ademin trenleri vardı....